Rust roest…..

Het is hier heel stil geweest,maanden………

Onze Leo is intussen helemaal thuis hier, van timide poes verandert naar een heel druk,lawaaierig baaseke die je toch op tijd laat weten dat hij nog rondloopt

Ik zou deze winter de verwarming gewoon niet aan hoeven zetten, want van het moment dat ik in de sofa kruip gaat bij hem een belletje “heeeee ’t vrouwke heeft koud, ik moet er rap bij gaan liggen”

Ondanks hij ieders vriend is, is het vrouwtje toch zijn favourietje

Een half jaar terug vond ik echter dat hij wat eenzaam werd zo alleen binnen,  de jongens Harry en Dolf hebben gewacht tot de lente om terug op jacht te kunnen gaan en leootje bleef alleen achter, smachtend te wachten tot ze terug even binnen waren, ja alleen om te eten en terug achter het wild aan

Ondanks wij een katten-stop hadden, kon ik het toch niet langer aanzien, leo was gelukkig maar hij miste echt een maatje , dat voelde ik wel

Ik denk dat ik er zo mee inzat dat mijn lieve Facebook vrienden dat ook in hun snuitje hadden

ik postte zo vaak fotos en filmpjes van maine coons , het was mij nog niet duidelijk of ik een maine coon of een oosterse korthaar ging lonken, ik denk de eerste die “vrij” kwam als herplaatser

Bijna had ik een lapjes oosterse korthaar maar de mevrouw stelde heel hoge eisen en haar meisje zou zo gezegd niet met andere katten kunnen, nou ja, met heel veel geduld lukt het altijd

Toen kreeg ik ineens een aanbod………………van Heidy………..zij wist dat ik van een coon droomde……….haar wiolaake zocht een rustig huis, ze lopen nu met 5 rond hier, garfield bijgeteld, maar zijn niet allemaal tegelijk binnen en leookes zo’n mooi meisje kado doen……….. ja maar de poezen-stop dan?

Dus beraamde ik met mijn altijd partner in crime als het om poezen gaat , Dewi hoe we wiolaake hier konden krijgen……….met Leo was mijn ventje 3 dagen boos op mij en ik had beloofd dat er geen poezel meer na leo kwam

(als Brenda, meeleest schiet ze waarschijnlijk in de lach……….) eigenlijk wist iedereen dat Wiolaake onderweg naar Kalmthout was behalve mijn ventje…………spannend…………

Nou geloof mij, hij was booooooooooooos, oei-oei-oei écht boos!!

Zo boos had ik hem niet verwacht, maar ik dacht ” hebben is hebben, hier binnen krijgen dat is pas de kunst  en binnen gebrachte poezels worden niet terug gestuurd”

Wiola haar ontvangst:

Dolf kwam aangedretseld keek haar aan en je zag hem denken”Wààààààààààààààt!!! Jij bent groooooooooooot!!! Ben jij nou een hond of een kàààààààààt kgggggghhhhhhhhhww, kgggggghwwww en liep door met zijn neus in de lucht”

Harry, de normaal vriendelijkste van het trio begon ineens te blazen “blijft es van mijn gàt!!” (wiola begon al meteen aan zijn achterste te snuffelen, ik denk kwestie van controle, geslachtsbepaling) klauw, niet hard maar ” poten van mijn lijf,wijf!” dat had Wiola niet verwacht, het gevolg daarvan was, ze liep achter iedereen aan zelfs achter dolf ,maar van Harry had ze toch een klein beetje schrik (voor 1 dag)

Nu Leo, voor wie wiola eigenlijk kwam die was boooooooooooooooooos , o,o,o , die heeft heel de avond op de stoel van de eettafel zitten blazen en schelden

Zo een grote poes was helemaal niet cool, heb je dat gehoord mama NIET cool en de hele vrijdagavond bezag hij mij niet, dit was gewoon HOOGVERRAAD

Zaterdag:

Harry en Dolf trokken zich niks meer van Wiola van aan, ze lieten zich gewoon besnuffelen………..als’t echt moet………….. als ons moe gelukkig is, zolang wij maar aandacht en eten en knuffels krijgen vinden die jongens alles goed, maar Leo……….. die kwam ineens vanuit de stoel, heeft heel de zaterdag lopen schelden en blazen, o,o,o mama dit vergeef ik je nooit!! en neeeee ik kom niet bij je in de zetel liggen, wat dénk je wel!!

Zondag: mijn schoonbroer was jarig en wij gingen dus naar Nederland………….ik was niet zo heel gerust maar de zondagmorgen tot 1u was eigenlijk heel rustig verlopen, Leo had zich er intussen bij neergelegd, ’t vrouwtje zal wel weten wat het beste is………..en wat schertste onze verbazing toen wij s’avonds thuis kwamen……….juist ja……….ze lagen allebei in mijn zetel, te maffen, volgens mij hadden ze mij niet eens gemist want normaal als iedereen weg is staat Leo er heel verwijtend naar ons te kijken zo van “waar hebben jullie heel den dag gezeten” maar deze keer helemaal niks

Nu een goeie 3 weken later………

Het lijkt alsof Wiola hier altijd gewoond heeft, ze speelt zelfs samen met Leo en leo zelf…………die lijkt nu super gelukkig met zijn maatje, we kunnen de hele dag weg blijven, degene die aan de deur staat te wachten is Wiola om te vragen waar we hebben gezeten, loopt ons achterna als een hondje en kruipt bij mijn ventje in de zetel

Ze is heel aanhankelijk naar mijn ventje toe, ik denk dat ze hem helemaal heeft ingepalmd, Leo ligt terug bij mij te plakken als ik in de zetel lig/zit

 

Eind goed, al goed ……